M. D. XLIV.
Calmni opera Vol. VI I. 1
Decanus et facultas theologorurn Parisiensium, om-nibus in Christo fidclibus, Salutem.
Quum hodie per concionatorum in asserendis dog-matibus altercationem videamus plerosque fidelium, iuxta id quod Ephesiis scrïbit Paulus, tanquam par-vulos fluctuantes ad omnem ventum cuiusvis doctrinae circumferri et agitari: nostra autem inter sit, quod in nobis erit, dissidentes opinionum fluetus componere:
de sanetissimo christianissimi üegis proposito dbunde persuasi, quidnam circa articulos hodie a plerisque controversos, et christianis doctoribus concionatoribus praedicandum, et caeteris Christi fidelibus cum
uni-versa sit ecclesia credendum, paucis hoc ordine visum est annotate.
Quia haec est magistralis definitio, notandum est quod probationes non sunt additae: quia hoc derogaret antiquis scholae Parisiensis privilegiis.
Sed propter quosdam nimis curiosos, qui nihil ho-die credere volunt, nisi bene probatum: ego de su-perabundant! aliquid hic transeunter dicam pro con-firmatione, sive pro supplemento determinationis su-prascriptae et infra scribendae. Principio, locus ab autoritate plurimum valere debet in ecclesia. Quan-quam autem magistri nostri deficiunt in scripturae testinioniis, compensant tarnen hunc defectum in alia autoritate quam habent: ecclesiae scilicet, quae aequipollet scripturis, vel etiam secundum doctores praevalet in certitudine. Quod autem magistri nos-tri in unum congregati sint ecclesia, probatur sie quia sunt sicut area Noe. Est enim ibi multitudo ex omni genere animalium. Deinde quum in schola Pythagorae tantum unius hominis valuerit auto-ritas, ut ad probationem sufficeret illud Ipse dixit, quanto magis sufficere debet, quod tot magistri nostri simul una voce dixerunt. Praesertim quum ante resolutionem faetam cantata sit Ulis bassa missa de spiritu saneto. E t quum ex parte fuerint illu-minati post ientaculum, ex parte vero zelosi prop-ter choleram in ieiuno stomacho dominantem.
ANTIDOTUM.
Quum vetat apostolus nos similes esse pueris (Eph. 4, 14), qui fluctuemus, et circumferamur
quo-vis vento doctrinae, rationem simul, qua possit hoc caveri, praescribit : ut coalescamus omnes in unita-tem fidei, quam agnitionem filii Dei esse définit Porro fidem alibi idem testatur concipi ox verbo Dei (Rom. 10, 17). Qua ratione, alio quoquo loco (Eph. 2, 20), fidèles superstrui debere docet, super fundamentum apostolorum et prophetarum. E t Co-lossenses hortatur, ut permaneant in fide fundati ac stabiles, neque dimoveri se patiantur a spe evan-gelii, quod audierant (Col. 1, 23). Unde et a Luca j (Act. 17, 11) merito laudantur Thessalonicenses, qui quum amplexi essent magna promptitudine "Pauli doctrinam, earn tarnen ad scripturae examen exi-gebant. Neque vero aliter stare potest, quod idem Paulus alibi (1 Cor. 2, 4) tradit, fidem nostram non in sapientia hominum consistere, sed in potentia Dei, nisi a solo Deo pendeamus. Sicut scriptum est: Audite me, et vivet anima vestra (Is. 55, 3).
Atque hoc est quod praecipit Dominus per Iere-miain: Propheta, cui revelavi sermonem, annunciet I sermonem meum bona fide (1er. 23, 28). Item per j Petrum: Si quis loquitur, loquatur ut eloquia Dei
(I Petr. 4, 11). Proinde si quid controversiarum incident, non hominum arbitrio transigi aut decidi, sed una Dei autoritate componi, aequum est. At-que hoc significat Paulus, quum adversus Satanam non alio nos gladio armat, quam verbo Domini (Eph. 6, 17). Hoc quoque ipsum suo exemplo no-bis ostendit Christus: quum a Satana impetitus, non aliud ad resistendum opposuit, quam scripturae testimonia (Matth. 4, 4 ss.). Alioqui non verum es-set elogium, quo earn Paulus commendat, quum uti-lem esse testatur, non ad docendum modo, et ad monendum, sed etiam ad redarguendum (2 Tim.
3, 16). Ergo quum nunc opinionum varietate tu-multuetur mundus, hoc unico remedio nobis uten-dum est. Ad scripturam dico, vel, ut ait Isaias, ad legem et testimonium (Is. 8, 20), tanquam ad sa-cram anchoram, confugiendum, ut secundum apostoli praeceptum, unum sentiamus omnes, sed in Christo (Rom. 15. 5). Praeclare enim Augustinus: ubi de re obscura disputatur, non adiuvantibus scripturae divinae certis clarisque testimoniis, cohibere se de-bet humana praesumptio, nihil faciens alteram in
1*
7 ARTICULI FAOULTATIS PARISIENSIS % 8 partem declinando.*) Itaque in quaestionibus hodie
controversis sequamur regulam, quam teste Theo-dorito2) Constantinus in synodo Nicena episcopis dedit, ut ex puris Dei oraculis earum petamus de-finitionem.s)
ARTICULUS I.
De Baptismo.
Certa et firma fide credendum est baptisma om-nibus etiam parvulis ad salutem necessarium esse: ac per ipsum dari gratiam spiritus sancti.
Probatur sic: Quia alias baptisma per mulie-res datum, nihil valeret, quod est expmulie-resse funda-tum in bac fide, quia baptismus sit de necessitate salutis: Utcunque sit prohibitum in concilio Cartha-ginensi, quod mulieres baptizare non praesumant, sine aliqua exceptione. Imo quod est fortius, ven-tilatur ardua quaestio inter doctores, utrum infans in periculo mortis, si non adsit aqua, debeat potius proiici in puteum quam commendari Deo cum ex-spectatione eventus. Hoc autem esset homicidium dignum morte, nisi diceretur quod baptisma sit de necessitate salutis. Sunt etiam aliae quaestiones, utrum infans, in defectu aquae naturalis, debeat po-tius baptizari cum lotio, vel cum aquis artificialibus, alias stillatitiis, quamrelinqui sic, donee habeatur aqua.
Item, utrum non sit verus baptismus, conspuere super faciem, in casu necessitatis. Quae omnes quaestiones non tantum essent supervacuae, sed etiam stultae, nisi teneremus hoc principium.
ANTIDOTÜM.
Offerri nobis in baptismo, ac exhiberi turn re-missionem peccatorum, turn spiritus sancti gratiam, pii omnes confitentur. Eo quoque agnoscunt opus habere infantes: non tanquam adiumento ad salu-tem necessario, sed tanquam sigillo, ad obsignan-dam in illis adoptionis gratiam, divinitus ordinato.
Sanctos enim fidelium liberos nasci tradit Paulus (1 Cor. 7, 14). Et sane nequaquam illis conveniret baptismus, nisi iam in hac promissione salus eorum inclusa esset: Ero Deus tuus, et Deus seminis tui (Gen. 17, 7). Non enim filii Dei per baptismum fiunt. Sed quia promissionis beneficio haeredes sunt adoptionis, ideo ad baptismum eos admittit
1) Libr. 2. de peccat. meritis et remissione in fine.
2) Libr. 1. histor. eccl. cap. 7.
3) Versio gallica addit haec: Car comme dit sainct Hi-Iaire, c'est un grand desordre quand on determine de la doc-trine Chrestienne selon le iugement des hommes ou par leur authorité (au livre des Synodes contre les Arriens au com-mencement).
ecclesia. Et sicut olim Israelitarum liberis, si ante diem octavum mortui essent, nihil nocebat, quod circumeisionis sacramento carerent, ita hodie, modo nulla, aut contumacia parentum, aut negligentia in-tercédât, sufficit infantibus fidelium ad salutem sola promissio, qua in societatem ecclesiae ab utero adop-tantur. Fit enim Christo iniuria, si imminutamDei gratiam eius adventu putemus. Atqui filios suos Tocabat Deus ohm, quieunque ex Israele nasceren-tur (Ezech. 18, 4). Nee legimus baptizatum fuisse Ioannem, qui tarnen aliis baptismi minister erat.
Sic ergo habendum est, quemadmodum in patre fide-lium Abraham praecessit iustitia fidei circumeisio-nem, ita in fidelium liberis hodie baptismo priorem esse adoptionis gratiam, sicut promissionis verba so-nant: Ero Deus seminis tui. Huius autem gratiae baptismum esse confirmationem, ut fidei nostrae ad-iumentum.
ARTICULUS II.