Archibald Frikopez hag ar pesked ruz
A bep sort traoù souezhus, pe amoet, a vez graet bemdez dre-se. Aesoc'h eo din lakaat an istor-mañ war gont Archibald Frikopez evit war anv gwirion an hini a oa bet kontet din e droioù-kaer. Degouezhet e oa setu bremañ oc'hpennik tregont vloaz zo en un davarn ag an Oriant.
Oc'h evet un tasad muskadig e oa Archibald Frikopez, e ti Dede, tavarnour ar Potev Rouz ». A-fed potev ne dalve hennañ nemet da lakaat dour en hini melen a veze lipet d'ar Sul vitin, rak aes gouiet, o welet o fennoù ruz hag o frioù-gouloù, ne oa ket forzh stummet pratiked Dede gant chistr ar puñs.
«Boc'h, a lâre Archibald, ur banne ur wezh an amzer ne ra ket a zroug. Ma ne ra ket a zroug, lâromp spis e ra vad. Ma ra vad ur banne neuze, daou vanne a ra c'hoazh an hanter vuioc'h a vad, ha ma ra vad daou vanne, penaos e c'hellahe dek ober gaou d'an den ?»
Den, en davarn, n'en doa kredet lâret ar c'hontrol. A-du-kaer e oa an holl gantañ ha tremen a rae Archibald Frikopez evit bout un den desket, un den a zeskamant : dimezet e oa gant ur vaouez he doa ur c'henderv a oa e vab mestr-skol publik. An dra-mañ a ziskoueze splann ne oa ket inosanted er familh !
Brav e oa an amzer an deiz-se. Heol miz Mae, savet mitin mat, a daole brokus e vannoù war ar c'hontouer. Un tammig tommijenn a gase evel-se d'ar seizh peskig ruz a veze bepred o troiñ hag o tistroiñ en o lestr gwer.
Troioù kreisteiz e oa. Anna, an davarnourez, a oa, a bep eil, o torchiñ gwer hag o leuniiñ metradoù anezhe gant muskadig ha gwin ruz evit labourizion an Arsanailh. Daet e oa un tammig naon d'Archibald ha luchiñ a rae war ar pesked gant muioc'h-mui a c'hoant.
Aet Anna d'ar gegin, setu Archibald en e unan, ale :
«Dait amañ, ma mitouilhed !» Setu lonket ar pesk kentañ, ha ker buan an eil, hag un trivet.
O lakaat e zorn war an hini diwezhañ e oa pa erruas Anna en-dro. Leun a dud a oa bremañ er sal.
«Petra a oac'h-c'hwi o vont d'ober aze ?» hag o sellet diouzh ar lestr gwer gozik goullonderet :
«Ha ma feskigoù, petra ho peus-c'hwi graet gante bouc'h-den ?»
Archibald ne goll ket e benn get ken nebeut a dra :
«Me'soñje-me e oant bet lakaet aze d'o debriñ, evel ma lakait kakahouet meur a wezh, keniterv !» hag o welet an davarnourez o folliñ hag o kas trouz e troc'has dezhi :
«Tavit din gant ho ouelerezh, setu-int, ho loenedigoù !»
Neuze e lak e vizied en e veg, a-dreist ar lestr hag e tislonk ar pesked er lestr en-dro.
Kredit pe na gredit ket (met aesoc'h e vo deoc'h kredout evit mont da welout !) : a-ziwar an c'hwec'h en doa lonket ne oa nemet daou a oa krevet !
Adal an deiz-se e oa gouarnet pesked Anna er gegin evit o diwall diouzh ar bratiked
« arloup. »
Daniel Doujet Bremañ Nenn 315 – Genver 2008
