An oanig-se war ar pont a gomze brav
!Ur blijadur a veze din, seul gwezh ma kaven an tu, mont da gaout ma zad a pa veze o labourat er c'hoad. Hep bout a vicher, gellout a rahen displeg penaos en em gemere evit divach ar gwez, dibabiñ ha kempenniñ barroù, diforc'h an treujad diouzh ar briñsad, tresiñ ha liammiñ ur fagodenn.
D'ar mare-se ag ar bloaz, e vez teñval buan. Gant ma rae ma zad derc'hel da labourat ar pellañ ma c'helle, lies e veze noz a pa venne distag diouzh ar c'hoad.
Eh oa an noz warnomp enta a pa zistroemp trema ar gêr. Ha d'an noz, gouiet a rit, e vez leun hor maezoù a spontailhoù. Pep tra a denn da vezañ ur seblant, ar gwez divachet dreist-holl. Pe c'hoazh ur souch koad harpet diouzh ar c'hleuz, heñvel mat diouzh ur boulom doc'h ho kortoz, ha prest da sailh warnoc'h. Evit laeriñ ho argant marse ? Met petra en dehe kavet gant tudigoù eveldomp-ni ?.
O vonet gant ma zad, hardizh gantañ rak ma oamp daou, goulennet em boa gantañ ur wezh bennak ma ne zouje ket en em gaout gant seblantoù d'an noz a pa veze e-unan war an hent.
« Ho ! Pas... » a lâras-eñ. « D'an noz evell d'an deiz ne zoujan nemet an dud fall. »
Neoazh n'hellas ket mirout a gomzal din ag an « traoù » a veze gwelet d'an noz... Sañset ! Rak evitañ ne grede ket d'ar fidoriennoù-se.
Evel ma oamp degouezhet gant pont ar Leti, eñ, un tammig fars marse en e gomzoù, da gontiñ ar pezh en doa kavet aze Jobileich an Didu un nozvezh ma en doa daleet e foar Karnasenn ; trawalc'h evit lakaat mam blev da hirisiñ.
«Jobileich en doa en em gavet amañ gant un oanig gwenn a ziskoueze bout kollet gant e vestr o tonet ag ar foar. Eñ da lakaat e zorn war ar loenig evit gober karig dezhañ :
- «Pec'hed e veze lezet ar paour-kaezhig en ur lec'h seurt-mañ. Em eus-me gwell loñjeris evitañ 'barzh ar gêr !»
Eñ, enta, da grog en oanig, d'en derc'hel war e zivrec'h, ha da gomzal evit derc'hel koñfort dezhañ :
- «Setu-'mañ ur pezhig a loen, ur bravig a loen, che !»
Taget en doa bet hogozik gant e gomz. Rak kentizh en deus klevet bouezh an oan :
- «Ya ! Gwir eo, me zo-me ur pezh a loen !»
Aioù ! Doc'htu en deus Jobileich en em zijablet ag an diaoul a benn-deñvenn, rak an Diaoul a oa sur-'walc'h ! Man den d'ar gêr en ur redek. N'en doa ket kousket bannac'h evit ur wezh, ha da vitin e vlev a oa daet da vout gwenn...
Evel-se em eus klevet lâret, » a raas ma zad. « Me 'gred e oa an den un tammig lipet, rak evidin-me, degouezhet on bet amañ lies d'an noz, ha biskoazh ne'm eus kavet na loen gwenn, na loen du. »
Job Jaffré-Mabedad 08/03/1980
(Etrezomp e Brezhoneg – kempennet gant Daniel Doujet)
