https://balkanknipsels.wordpress.com/2020/01/20/fietst-een-chinees-door-albanie/
Fietst een Chinees door Albanië
Posted on 20 januari 2020 by Michel De Dobbeleer
In Het Oostblokboek las ik het al: in Albanië, of toch in de noordelijke stad Shkodër (of ‘Shkodra’), zou het wemelen van de Chinese fietsen. Daarover schrijft Nils Grabinger in een van de Albaniëbijdragen aan dat over de hele lijn aanbevelenswaardige boek: ‘Shkodra: de fiets maakt de man’ (2014: 140).
Het Oostblokboek (2014)
Het vlakke Shkodër zou al een fietsstad zijn geweest vóór de communistische tijd: via fietsenimport vanuit het bevriende, beïnvloedende Italië. Maar toen was fietsen nog enkel een bezigheid voor de rijken. Dat veranderde volledig tijdens het communisme, met de grootschalige aanvoer van fietsen uit China.
Nu, ik wist wel dat Albaniës beruchte isolement te wijten was geweest aan de plaatselijke gril Mao’s strekking ineens boven die van Stalin te verkiezen. Ik stond er nooit echt bij stil, maar had die gril tot gevolg dat een flink aantal Chinezen – goedschiks of kwaadschiks – naar Albanië kwam afgezakt? En brachten die dan massaal fietsen mee? Of belandden alleen die fietsen daar en bleven de Chinezen in China?
https://balkanknipsels.wordpress.com/2020/01/20/fietst-een-chinees-door-albanie/
Was/is er in Oost-Europa dan toch ergens een fietscultuur? Oké, Tsjechen doen aan veldrijden alsof het Vlamingen zijn; beide volkeren drinken ook graag pinten. En ik stel mijn beeld dus bij:
Albanezen (in Shkodër) rijden naar hun werk alsof het Chinezen zijn.
Wie die fietshistorie kennelijk ook heeft opgepikt, is de Franse stripscenarist Jack Manini. In het openingsalbum ‘Bloedschuld’ (‘Dette de sang’) – van het drieluik De wet van de Kanun (La loi du Kanun, 2005-2008) – overkomt het hoofdpersonage, Leka Golovin, een dertienjarige met Russische roots het volgende:
Jack Manini & Michel Chevereau, ‘Bloedschuld’ (vert. Sophro; 2007: 12)
We zitten hier in Zuid-Albanië, niet ver van de sfeerrijke ruïnes van Butrint: anders dan Aalst Carnaval nog steeds Unesco-werelderfgoed. Die Nikita, zoals zijn naam verraadt ook een Rus, is de brute voogd van Leka. Hij en Leka’s (nadien gevluchte) vader kwamen in Albanië terecht toen de Sovjetcommunisten daar nog vrienden waren.
Ik kan u vertellen: met die Chinees loopt het niet goed af … En wat met die Kanun? Misschien is die stof voor een volgende Kibikblogpost. Bovengenoemde Nils Grabinger heeft in elk geval geconstateerd dat de bloedvetes aan een comeback bezig zijn.
Geplaatst in Balkanknipsels | Tags: Albanië, strips
